«به دیدارم بشتاب، این شکوفه‌ها، به همان سرعتی که باز می‌شوند، فرو می‌ریزند، هستی این جهان، بر پایداری شبنم می‌ماند بر گلبرگ!”
روز شنبه، نوزدهمین روز بهار، به رسم دیرینه‌ای که همه به آن پایبندند و ملتزم، مدیران، اساتید، مدرسان، کارشناسان و کارکنان دانشکده کشاورزی، گرد هم آمدند و آیین دید و بازدید نوروزی را به جای آوردند.
اگر چه دیر، اما حضور اهالی این خانه «دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد» در این دعوت، چه شکوهمند به نظر می آمد! مثل همیشه خوش‌خلقی، گرمسری، شفقت و قدر و منزلت سکه رایج بود.
از همه دلنشین‌تر، حاضر آمدن اساتید فرهیخته پیشکسوت بود، چقدر در دوستی و وفاداری راستین، خالص هستند! عمرشان دراز و آرامششان پایدار.
خلاصه، آنچه اتفاق افتاد، احوالپرسی بود و خاطرخواهی و شفقت، خیلی استثنائی و ممتاز، چقدر بی‌مانند و با دوام است رفتار اعضای این خانواده در اشتیاق برای مهرورزی.
دکتر ولی‌زاده، رئیس دانشکده، از اقتضاء و لزوم سراغ گرفتن و جویا شدن حالات و احوالات اعضای خانه گفت، دکتر کوچکی، پیشکسوت شخیص و عالیقدر دانشکده، از توجه به اساتید جوان و نسل‌های نورسته و برنا سخن راند، دکتر ملک‌زاده، سروده خود را در مدح چند تن از اساتید قرائت کرد، دکتر محمدی جوان! از مهربانی و صمیمیت بی‌مثال، به‌عنوان یکی از شاخصه‌های منحصر بفرد دانشکده کشاورزی یاد کرد و دکتر مهاجرپور، تهنیت گفت و تنی چند از اعضای جدید دانشکده را معرفی نمود….
آرزو می‌کنیم، اهالی این خانه، بی کم و کاست و بی دلواپسی، سال‌ها و سال‌ها به دیدار هم شرفیاب شوند!
